Systemów do budowy rozbudowanej automatyki budynkowej jest wiele. Jednym z nich jest KNX. To popularny w Europie, komercyjny system inteligentnego domu. Za pomocą KNX można sterować między innymi oświetleniem, roletami, żaluzjami, systemami bezpieczeństwa, energią elektryczną, ogrzewaniem i klimatyzacją, systemami audio-wideo i urządzeniami AGD.

Rozwijany jest on od kilkudziesięciu lat. To dojrzały system, który ma ugruntowaną pozycję na rynku. Instalacja systemu wymaga wiedzy i kompetencji, dlatego realizowana jest ona przez profesjonalnych instalatorów.

W głównej mierze KNX oparty jest na kablu, choć można do niego podłączać urządzenia bezprzewodowo za pomocą RF 868.3 MHz. Łączność RF nie jest jednak bezpieczna w porównaniu z innymi. Dane mogą być przesyłane za pomocą kabla Ethernet sieci LAN, albo przez WIFI, rzadziej przez Bluetooth. Duże znaczenie ma tutaj odpowiednio dopasowana i wdrożona instalacja elektryczna.

Zaletami systemu KNX są jego dojrzałość i stabilność. „Plusem ujemnym” może być jego okablowanie. Kabel zawsze będzie lepszym rozwiązaniem, niż połączenie bezprzewodowe, ale trzeba jednak pociągnąć wiele metrów kabli i schować je w ścianie, a gdy coś się zepsuje może być konieczne ponowne jej kucie.

Z uwagi na długoletni rozwój systemu, na rynku jest wiele urządzeń współpracujących z KNX, w tym czujników.

W mojej ocenie system KNX jest przestarzałym systemem w porównaniu z nowszymi, które są bardziej zintegrowane z internetowymi usługami, nowymi urządzeniami i mają elastyczne funkcje automatyzacji, które mogą być ustawione bez znajomości skomplikowanego programowania. Otwartość KNX daje możliwość jego integracji z innymi systemami inteligentnego domu. Innymi słowy, jeśli ma się starszą instalację KNX, można zintegrować ją z innym, nowszym systemem, który będzie „mózgiem”.